Veel mensen hebben waarschijnlijk wel eens van psychosomatiek gehoord. Je kunt je zelfs min of meer voorstellen wat het is.
Een aantal artsen stelt zelfs dat de meerderheid van de patiënten die medische instellingen bezoeken, lijdt aan psychosomatische stoornissen. Voor het grootste deel is dit niet zo belangrijk, het is belangrijk om te weten dat hun aantal een vrij aanzienlijk deel van de patiënten uitmaakt.
In 1997 had volgens de Wereldgezondheidsorganisatie ongeveer 20% van de patiënten die de huisarts bezochten ten minste zes onverklaarde symptomen die hun leven of gezondheid bedreigden. Psychosomatische symptomen komen nu zo vaak voor dat velen van ons gedurende ons hele leven ernstigere of mildere psychosomatische symptomen kunnen ervaren. Als dit zo’n aanzienlijk deel van de patiënten betreft, is het misschien de moeite waard om er meer over te weten te komen?
Oorsprong van de term “psychosomatiek”
Hoewel psychosomatiek bijvoorbeeld in een brede context wordt waargenomen in een engere omgeving, dat wil zeggen de geneeskunde, betekent het soms niet alleen een stoornis die geen fysieke basis heeft, maar ook een stoornis waarbij er wel een fysieke basis is, maar het is sterk afhankelijk van het psychologische aspect. Hoe dan ook impliceert deze interactie dat het door Descartes voorgestelde dualisme tussen geest en lichaam niet helemaal correct is.
“Evolutie” van de psychosomatiek
De focus op psychosomatiek begon waarschijnlijk toen Freud en Breuer begonnen te werken met hysterische patiënten, vooral de beroemde Anna O (echte naam Bertha Pappenheim). Soms is het zelfs moeilijk te begrijpen wat onze geest met ons lichaam kan doen, vooral als we ernaar kijken vanuit het historische perspectief van psychosomatische stoornissen.
Bij de beroemde patiënte Anna O. was een deel van haar lichaam verlamd en waren haar gezichtsvermogen, spraak en gehoor aangetast. Hysterische stoornissen kwamen vrij vaak voor onder de hogere en middenklasse, vooral onder vrouwen, maar de term werd enige tijd verlaten omdat deze niet alleen stigmatiserend, maar ook misleidend en onvolledig was.
Ziekten van deze aard worden nu onderverdeeld in somatisatie-, conversie- en hypochondrische stoornissen. Alle bovengenoemde verlammingen, blindheid, doofheid en soortgelijke symptomen zijn nu kenmerkend voor zogenaamde conversiestoornissen, die meestal gebaseerd zijn op onopgeloste conflicten. Deze aandoeningen komen nu veel minder vaak voor dan voorheen.
Dit komt door het feit dat onze sociaal-culturele omgeving waarin we leven radicaal is veranderd, mensen beter zijn geletterd geworden in de geneeskunde en psychologie, hysterie niet langer een sociaal aanvaardbare diagnose is, dus we kunnen zeggen dat psychosomatiek nu een subtieler karakter heeft overgenomen. vorm en anders uitgedrukt. Bijvoorbeeld hoofdpijn, pijn in het hart, in de buik, verschillende gevoelloosheid, tintelingen, trillingen, snelle pols, hoge bloeddruk, rugpijn.
Het zijn deze symptomen die sociaal wenselijker zijn en die eerder adequate medische aandacht krijgen dan dat ze onmiddellijk naar een psychiater worden verwezen. Het spectrum van psychomatische symptomen is dus zeer breed: van milde pijn tot verlamming.
De complexiteit van de behandeling voor de patiënt en de arts
Patiënten ‘zoeken’ vaak naar ziekten en ondergaan medische tests, onderzoeken en tests om hun zorgen te bevestigen of uit te sluiten, en artsen verliezen hun geduld na verschillende tests die niets uitwijzen en verwijzen dergelijke patiënten niet langer door voor onderzoek en suggereren dat ze naar een psychiater gaan of gewoon kalmerende middelen voorschrijven.
De belangrijkste rol hierbij zou de medewerking van de arts en de patiënt moeten zijn, en de ernst van het probleem mag niet worden onderschat. Zelfs als de stoornis geen fysieke basis heeft, is deze reëel omdat deze het normale leven van een persoon verstoort en pijn, ongemak en soortgelijke negatieve gevoelens veroorzaakt.
De arts heeft 15 minuten de tijd om de patiënt te zien, waarbij minstens een paar minuten kunnen worden besteed aan een dialoog met de patiënt, en niet alleen aan het voorschrijven van kalmerende middelen of het doorsturen naar een andere specialist.
Het werken met dergelijke patiënten is ook moeilijk omdat de herhaling van symptomen die geen fysieke basis hebben, gemakkelijk het symptoom van de echte aandoening kan verstoren, wat onderschat zal worden simpelweg omdat de patiënt nog nooit iets heeft gehad. Er zijn veel gevallen bekend van patiënten die overlijden of ernstige gezondheidsproblemen ervaren, terwijl de terugkerende symptomen vanwege hun eerdere psychosomatische symptomen door hun behandelende artsen werden onderschat.
Daarom moet nogmaals worden benadrukt dat de hoeksteen van het werken met dergelijke patiënten een kwaliteitsvolle dialoog, luisteren en beoordeling van de situatie moet zijn.
Hersenfout?
De zoektocht naar de ziekte is alleen nodig om een objectieve verklaring voor ons lijden te vinden, maar het kan zijn dat we geen objectieve verklaring vinden, wat de situatie van de patiënt ingewikkelder maakt, omdat patiënten vaak de neiging hebben te ontkennen dat de klacht veroorzaakt kan worden door psychologische redenen, die steeds meer klachten veroorzaken.
Het goede nieuws is dat als je geen fysieke schade of veranderingen constateert, het de moeite waard is om naar de oorzaak van je emotionele stress te zoeken, zelfs als dat onmogelijk lijkt. Zodra dit wordt ontdekt, begrepen en erkend, verdwijnen de symptomen meestal.
Psychosomatische symptomen kunnen verschillende oorzaken hebben: depressie, angst, psychologisch trauma, stress. Soms kunnen symptomen lang na het psychologische trauma optreden, omdat ze diep in het onderbewustzijn verankerd zijn.
Neuroloog Suzanne O’Sullivan geeft een zeer schilderachtige en duidelijke uitleg van psychosomatische symptomen. Ze stelt dat ons lichaam heel weinig nodig heeft om fysiologisch te reageren.
Hoewel veel mensen denken dat mensen met psychosomatische klachten het allemaal verzinnen, is dit niet het geval. Het is waar dat de wetenschap nog niet precies heeft kunnen beantwoorden wat er in de hersenen gebeurt bij het ervaren van psychosomatische symptomen, maar het is bekend dat mensen die dergelijke symptomen ervaren totaal andere hersengebieden actief hebben dan degenen die dergelijke symptomen ervaren en volkomen gezond zijn. of doet alsof hij ziek is. Deze informatie werd bevestigd door functionele magnetische resonantiebeeldvormingsgegevens.
Cultuur en samenleving
De uitingen van psychosomatische stoornissen worden ook beïnvloed door cultuur en omgeving. Het chronisch vermoeidheidssyndroom komt bijvoorbeeld vaker voor in de VS en Groot-Brittannië, maar minder vaak in Frankrijk.
Soms manifesteren psychosomatische symptomen zich als een bepaalde vorm van gedrag, als een bepaalde manier van reageren op stress in het leven, op het werk, moeilijkheden op het gebied van het gezin, enzovoort.
