Kinderpsychosomatiek verschilt van volwassenen doordat het kind tot een bepaalde leeftijd zeer nauw verbonden is met de moeder en als er iets gebeurt in haar leven, in haar gedachten, in haar psyche waar ze niet mee om kan gaan, dan kan het lichaam van het kind reageren.
De verbinding tussen moeder en kind jonger dan 3 jaar is bijna honderd procent. De baby voelt de toestand van zijn moeder als de zijne. Als de moeder zich zorgen maakt zal het kind ook angst ervaren, maar als de moeder de reden kent, begrijpt de baby het niet waarom dit gebeurt, hij voelt gewoon alles. Het lichaam van het kind is erg plastisch; het reageert veel sneller en acuter op conflicten in de psyche dan dat van de moeder. Het lichaam van een volwassene is sterker en stabieler, zelfs rigide, dus het komt vaak voor dat de situatie de moeder overkomt en het kind ‘ziek’ is (lost het conflict op).
Bovendien werkt de natuur zo dat als de moeder sterft, de nakomelingen hoogstwaarschijnlijk niet zullen overleven. Onze nakomelingen doen er dus alles aan om de biologische conflicten van hun moeder te verlichten of volledig te neutraliseren.
In mijn werk kom ik vaak tegen dat een moeder zich schuldig begint te voelen over de ernstige toestand van het kind, en dit berooft haar van kracht. Maar deze situatie kan vanuit een andere hoek worden bekeken. Om het kind gezond te laten zijn, moet de moeder gewoon gelukkig zijn, is dat niet geweldig? Het is veel gemakkelijker en aangenamer dan ronddwalen in ziekenhuizen en verschillende afspraken krijgen, vaak niet de meest aangename.
0-3 jaar
Moeder en kind zijn letterlijk één. De baby kijkt naar de wereld door de ogen van zijn moeder en reageert met de reacties van zijn moeder. Voelt moeders toestand 100%.
Als een kind op deze leeftijd ‘ziek’ begint te worden, moet je altijd omgaan met wat er met de moeder gebeurt.
Bedenk dat als de moeder gespannen en nerveus is en de baby zo snel mogelijk naar bed wil brengen, hij zeker niet in slaap zal vallen, wispelturig zal zijn, zal huiveren en zijn moeder niet zal laten gaan.
De moeder is gespannen – voor het kind is het een signaal dat hij in gevaar is; de moeder zal voor zijn veiligheid zorgen – een vicieuze cirkel.
En als er iets ernstigers met de moeder gebeurt, acute of chronische stress, dan zal de baby niet alleen nerveus en angstig zijn, maar zelfs ziek gaan worden, waarbij hij letterlijk met zijn lichaam reageert op wat er in de psyche van de moeder gebeurt. Dit is wat psychosomatiek bij kinderen is.
3-7 jaar
Het kind heeft misschien zijn eigen verhalen waarop hij fysiek zal reageren, maar in de regel zijn ze onbeduidend en niet diepzinnig.
Blijft haar moeder voelen en lost haar problemen voor 100% op.
7-13 jaar oud
Je eigen conflicten worden belangrijker. Hier kan een kind ‘ziek worden’ omdat een leraar tegen hem schreeuwt of een vriend hem heeft verraden.
Laten we nu naar voorbeelden kijken
Mijn zoon was ongeveer 5 jaar oud, ik leerde onlangs over de moderne psychosomatiek, de psidvanol-methode en begon deze aanpak te oefenen.
Dus mijn zoon hoestte en zijn stem stierf. ‘S Avonds voor het slapengaan hebben hij en ik tijd om over van alles te praten, boeken te lezen en te knuffelen. Die avond begon ik hem te vragen wat er overdag was gebeurd dat hij nu zo’n stem had. Omdat ik de mogelijke redenen kende, stelde ik een directe vraag: “Wie heeft je niet gehoord? Tegen wie heb je niet geschreeuwd?’ Hij begon meteen heel emotioneel te praten over hoe hij een boek meenam naar de klas en tijdens de pauze wilde lezen (in feite had hij toen net leren lezen en was hij niet opgemerkt met boeken, maar nu besloot hij te pronken) .
Maar tijdens de pauze begon iedereen te rennen en te schreeuwen, mijn zoon vroeg hen stil te zijn, maar niemand hoorde hem natuurlijk. Terwijl hij dit vertelde, keerde de baby terug naar die toestand; het was duidelijk dat hij erg boos was en zich hulpeloos voelde.
Dit is onze dialoog:
– Ik zei dat ze stil moesten zijn, ik wil lezen, maar ik kan niets doen in zo’n lawaai!
– Was u op dat moment erg boos?
– Ja! Ze luisterden niet naar mij!
– Voelde me hulpeloos, alsof je niets kon doen.
– Ja! (tranen stroomden)
– Oké, kom op, stel je voor dat je er weer bent, maar deze keer geef ik je een magische afstandsbediening. Met deze afstandsbediening kun je je klasgenoten besturen, je wilt het volume lager zetten, je wilt het harder zetten, je kunt het zelfs pauzeren, kijken in welke grappige poses ze bevriezen.
– (lacht) Oh, mam, mijn stem snijdt door.
Wonder? Laat me je vanuit psychosomatisch perspectief vertellen wat er gebeurde. Op dat moment, toen mijn zoon ontwikkelingslessen volgde en zijn klasgenoten hem niet hoorden, was het onverwacht, dramatisch voor hem, en hij ervoer het in zijn eentje.
Herinner je je deze criteria uit het eerste deel van het artikel?
Toen hij en ik met het bedieningspaneel speelden, werd de situatie in de klas gedevalueerd, het was niet meer dramatisch, het werd grappig, wat betekent dat het lichaam niet langer hoeft te vechten, wat betekent dat er geen noodprogramma nodig is. Het schakelt onmiddellijk uit en het lichaam herstelt.
Als het om de een of andere reden moeilijk is voor een kind om te praten over wat er met hem is gebeurd, kun je de techniek gebruiken om zijn ervaringen over te brengen naar speelgoed, dissociatie.
Ik ben echt dol op deze methode, het stelt je in staat te begrijpen wat er in een klein persoon gebeurt, zelfs als hij het zelf niet helemaal begrijpt.
Neem verschillende speelgoedjes, beeldjes mee, waar uw kind momenteel mee speelt. De mijne heeft ninjafiguren uit een bouwset.
En je begint samen een verhaal samen te stellen, de formule is ongeveer zo: Er was eens een kleine ninja (konijn, auto, robot) die op jou leek, hij ging naar zijn lessen op de school van jonge ninja’s (voeg toe omstandigheden uit het leven van uw kind, uit zijn mogelijke conflictsituaties). Hij vond het daar erg leuk, en meestal was alles in orde, maar die dag gebeurde er iets ongewoons… wat? – geef het woord aan het kind. Hoogstwaarschijnlijk zal hij de situatie projecteren die hem is overkomen.
– De kleine ninja wilde stilte, maar niemand luisterde naar hem, iedereen maakte lawaai en hield zich bezig.
– Ja, hij was erg overstuur, hij voelde zich machteloos (weerspiegel zijn gevoelens)
– Hij schreeuwde tegen hen dat ze moesten kalmeren en zich niet moesten bemoeien, maar niemand luisterde naar hem!
– En deze student werd steeds bozer.
-…..
– maar toen verscheen er iemand die de kleine ninja kan helpen (pauze als het kind niet antwoordt), vraag je: – Wie zou het kunnen zijn?
– Sensei Wu!
– Precies! Sensei Wu komt en zegt (we geven het initiatief door aan het kind)
In de context van het oplossen van een symptoom zijn beide geschikt. Maar voor mij persoonlijk verdient de tweede optie de voorkeur, vanuit het standpunt dat hierdoor evolutionaire ontwikkeling in een conflictsituatie wordt geïntroduceerd.
In het eerste geval blijft het kind een passieve deelnemer aan de gebeurtenissen; iemand die sterker is, doet alles voor hem, net als in het zojuist beschreven voorbeeld met de afstandsbediening.
Die. de baby verbetert zijn vaardigheden niet, hij vertrouwt op externe hulp, ik herhaal, dit is ook oké.
In het tweede geval verschuift de zogenaamde locus of control van externe omstandigheden naar interne mogelijkheden. Het kind begrijpt dat het in deze situatie niet nodig is om de omstandigheden opnieuw te doen, om iedereen aan mijn wensen te laten gehoorzamen. Ik kan nu en in zo’n omgeving doen wat voor mij belangrijk is, hiervoor moet ik aan mezelf werken. Vind jouw magische manier van concentratie.
Wat nog niet is gezegd, maar wel bekend zou moeten zijn
Een kind ervaart in verbinding met een ouder een grote afhankelijkheid van hem en is als het ware een voortzetting van zijn ouder. Hoe jonger, hoe sterker de verbinding. Van de navelstreng, borstvoeding, het onvermogen om te bewegen zonder moeder en verder. Om naar de kleuterschool te gaan, heb je een ouder nodig. Uiteindelijk is de rol van de ouder van cruciaal belang. Er is veel behoefte aan geborgenheid, die nodig is om een kind moedig de wereld in te laten gaan.
Als een ouder zich grote zorgen maakt, betekent dit voor een klein kind dat ‘de hele wereld’ zich zorgen maakt. En de psyche van het kind is nog niet in staat complexe patronen te analyseren, dus reageert het via verdedigingsmechanismen. Psychosomatiek kan een daarvan zijn.
Hij signaleert via zichzelf over de problemen die daar bestaan. De functie van het familiesysteem is het handhaven van de homeostase. Grof gezegd: balans. Een kind wordt bijvoorbeeld ziek, raakt gewond en er is sprake van langdurig herstel, zodat de ouders dichter bij elkaar komen met als doel genezing. Maak je samen zorgen en zet je geschillen op de tweede plaats. Wanneer er een verlangen is om ouders ‘bij elkaar te brengen’, komen vaak complexe ziekten voor. Als je ‘bij je ouders wilt zijn’, dan zijn er die onvermijdelijke aanwezigheid vereisen.
In mijn praktijk vertoonden kinderen snel ziekte, bijna op het moment van ruzie. En dit is geen simulatie; de psyche omvatte angst, die in het zwakste orgaan of gebied van het lichaam werd weerspiegeld als een pijnlijke of zichtbare ziekte.
De tweede variant van systemische ziekten is wanneer het onmogelijk is om een ouder ergens over te vertellen: het kind is verlegen of het is moeilijk om zich open te stellen vanwege verschillende omstandigheden. Maar hij heeft steun nodig, iets wat hij zichzelf niet kan geven.
En dan komt de ziekte op de voorgrond. De moeder biedt hulp en het kind voelt zich weer veilig.
In disfunctionele gezinnen, of waar sprake is van ‘triangulatie’ – het opnemen van een kind in een communicatiedriehoek – kunnen ziekten ook als hulp dienen.
Of de moeder mist haar ex-man, de vader van het kind, echt – omdat ze onbewust de moeder wil helpen het hoofd te bieden, begint het kind psychosomatisch de vader te vervangen. Dit kan een soortgelijke ziekte zijn, of een soort volwassen actie die kan leiden tot een ‘inzinking’ als gevolg van een verschuiving in rollen, een te grote rolbetekenis, omdat een volwassene een echtgenoot kan zijn. En hij is een kind.
Een van de meest voorkomende oorzaken van psychosomatiek bij kinderen is dat de moeder iets te doen heeft. Als een ouder niet tevreden is, geen baan heeft gevonden die hij leuk vindt, of aan eenzaamheid lijdt… dan is het heel logisch om het kind te behandelen. Dergelijke kinderen kunnen moeilijk herstellen en worden vaker ziek.
De ernstige fase is het Munchausen-syndroom: een ouder (meestal de moeder) kan symptomen van de ziekte bij het kind veroorzaken door drugs te gebruiken of fysieke manipulatie. Niet altijd bewust.
Onderzoek welke van de volgende zaken vergelijkbaar zijn met uw familiegeschiedenis?
De ziekte is dus in staat om: u dichterbij te brengen, te helpen, om hulp te vragen, onder de vleugels van zorg te staan.
Kinderen zijn zeer beïnvloedbaar en beïnvloedbaar, en daarom kunnen hun indrukken worden gelijkgesteld met een echte ziekte. Wat is belangrijk om te onthouden.
Ik zou volgens Alexander nog eens willen kijken naar de psychosomatiek van kinderen, waarbij de ziekte in drie vectoren ligt: het verlangen om te ontvangen, het verlangen om te behouden, het verlangen om te verwijderen.
Waar allergische huidziekten duiden op een schending van het contact met familie, schreeuwend: “Raak me niet aan! Overtreed mijn persoonlijke grenzen niet!” Ouders in dergelijke gezinnen respecteren de persoonlijke ruimte en mening van het kind niet.
Enuresis als een manier om angst te uiten, om ouderlijke kritiek of overmatige strengheid uit je innerlijke wereld te verwijderen.
Het is de moeite waard eraan te denken dat psychosomatiek gebaseerd is op 4 niveaus, waarop de psychotherapeut zijn eigen werk zal hebben:
Ten eerste ontstaat er een ervaring die al dan niet door de psyche kan worden verwerkt. Leef, spreek je uit, beslis, behandel de omstandigheden anders, huil, etc. Op dit niveau is er geen sprake van ziekte.
- Als het niet mogelijk is om te overleven, vindt er onderdrukking van emoties en gedachten plaats. En er ontstaat spanning.
- Als de spanning niet wordt opgelost, verschijnt er periodieke pijn op lichamelijk niveau. Of andere symptomen (herhaald)
- Als het op dit niveau niet wordt opgelost, verandert de lichamelijke reactie in chronische spanning van lage intensiteit. Het is wat het is, maar het kan worden getolereerd.
- Ziekte. Het is moeilijk om het niet op te merken en niet te behandelen.
Tot slot wil ik zeggen dat het gemakkelijker kan zijn om aan ziekte te denken dan aan het echte probleem. Niet alleen kinderen die de ziekte bij de ouder ‘brengen’, waardoor hij een oplossing krijgt. Dat is de reden waarom “een kind een symptoom is van het gezin, omdat het de functie van de ouder is om te beschermen, maar ergens is dit verstoord geraakt.
Maar ook volwassenen die door allerlei psychosomatische verschijningsvormen de ogen blijven sluiten voor iets méér.
Een samenvatting van al het bovenstaande
Als een kind ziek is, moet de moeder allereerst hulp zoeken en conflicten oplossen die relevant zijn in haar leven direct. Als alles in orde is in het leven van de moeder, kun je rechtstreeks met het kind praten en hem helpen een uitweg en een positieve reactie te vinden in de verhalen die hem afzonderlijk van het gezin overkomen.
En tot slot wil ik je echt één oefening geven die je kind zal helpen zich stabieler te voelen in deze wankele wereld.
Stel je eens voor dat jij je kind bent. Voel het. En naast je staat je moeder, die altijd wacht tot je herstelt, goed studeert, succesvol wordt (vul je eigen in). Hij is op zoek naar nieuwe methoden, op zoek naar geld, aan zichzelf werkend. Doet er alles aan om u beter te laten voelen. Zodat je beter wordt, leert, kunt, overwint.
En dan kan ze gaan leven, ze kan zich gelukkig voelen.
Wat denk je? Wat zit er in het lichaam? Dit is wat uw kind ervaart als u zich in deze toestand bevindt.
Stel je nu eens voor dat jij jouw kind bent, en ik jouw moeder. En ik verwacht niets van jou. Je bent mij niets verschuldigd. Het gaat nu goed met je. Ik hou van je, gewoon omdat ik je heb. Ik verwacht niets van je, maar ik geloof. Ik geloof dat je gezond zult zijn. Ik geloof dat je dat kunt. Ik geloof in jou.
Het is anders, nietwaar?
